Η Λαμία αντιστέκεται...

Πρόσφατα είχα πάει στη Λαμία για να επισκευθώ τους θείους, θείες, ανίψια και για να βρεθώ στο μαγαζί του ενός από τους θείους, στο bar Navarino. Ο λόγος που ήθελα να βρεθώ στο μαγαζί είναι τα 3 live blues που έκανε μέσα στον Μάρτιο.

Στη Λαμία, λοιπόν, βρήκα μαγαζί που τολμά να παίξει μέσα σε ένα μήνα τρεις συναυλίες με blues μπάντες. Στην Αθήνα λίγο δύσκολο κάτι τέτοιο. Συνεπώς, η Λαμία αντιστέκεται στα κατεστημένα και γουστάρει να παίζει blues.

Άκουσα τους Blues Revenge και ένιωθα ότι δικαιωνόμουν με κάθε τραγούδι. Πεντατονικές και χρωματικές κλίμακες, περασμένες μέσα από ένα μόνιμο overdrive, γεμάτο συναίσθημα και δυναμικές.

Στην Αθήνα ακόμα ψάχνω...

Where is the blues?

Σκυλάδικο ή σκυλάδικο; Αυτές τις επιλογές έχουν οι περισσότεροι Έλληνες όταν θέλουν να διασκεδάσουν. Και να μια μεγάλη μπάλα που κατρακυλάει μέσα στις πόλεις, στους δρόμους και παίρνει μαζί της και άλλους που θέλουν... άλλη μουσική.

Μετά από φιλότιμες προσπάθειες, εντόπισα κάποιες μπάντες, άλλες πιο παλιές και άλλες πιο πρόσφατες, οι οποίες πάνε κόντρα σε όλη αυτή τη νοοτροπία του σκυλομάγαζου και παίζουν με θάρρος και περηφάνια blues μουσική.

Υπάρχουν, ευτυχώς, αυτές οι μπάντες που νιώθουν αυτό που νιώθω και εγώ. Τη μπλέ νότα που έρχεται από την άλλη μεριά του πλανήτη και μπαίνει μέσα σε ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσα και τρομπέτες και αναπαράγεται ξανά και ξανά με έναν μοναδικό τρόπο. Λένε ότι τα blues είναι τα ρεμπέτικα της Αμερικής και αυτό δεν είναι ψέμα.

Ο Μέσος σηκώνει τη "Σι" στο δέκατο τάστο της Epiphone Les Paul μου και τα προβλήματά μου τελειώνουν. Κλαίει η κιθάρα μου για μένα. Δεν το κάνω εγώ. Αυτή παραπονιέται, γελάει, κλαίει και τσατίζεται λες και με καταλαβαίνει. Πεντατονική αγκαλιά του πόθου γεμάτη λαγνεία για τις μπλε νότες που η μια μετά την άλλη έρχονται να με καταλάβουν και να μου συμπαρασταθούν.

Ίσως η blues είναι μόνο για αυτούς που παίζουν blues. Ας είναι. Εμείς οι μπλουζίστες έτσι γουστάρουμε. Σε όποιον αρέσουμε.