Ecstasy of Gold

Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος. Μια ταινία σταθμός στα γουέστερν λόγω των επιλογών ηθοποιών αλλά και σεναρίου, πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Πράγμα που σημαίνει ότι οι πρωταγωνιστές δεν είναι μοντέλα - πρότυπα, όμορφοι και "κεραμικοί". O Sergio Leone τους επέλεξε έναν προς έναν, ώστε να είναι οπωσδήποτε ασχημόφατσες του κερατά, καθάρματα στην όψη, άσχημοι και ακόμα και ο πρωταγωνιστής (Clint Eastwood) είναι μεν γοητευτικός αλλά επίσης φάτσα ύποπτη. Ταινία βασισμένη σε μια απλή επιλογή: Σκοτώνω γρήγορα αλλιώς πεθαίνω. Και ενώ οι σκηνές είναι μακρόσυρτες και προβλέψιμες, μπαίνει στο παιχνίδι ένας άλλος από το cast της ταινίας. Ονομάζεται Ennio Morricone και είναι ο μουσικός συνθέτης.

Όταν τα εξάσφαιρα αδυμονούν να βγουν από τις θήκες τους έρχεται να ενισχύσει το συναίσθημα αυτό η μουσική του Ennio. Απλή, επιβλητική με ωραία σύνθεση μουσικών οργάνων όπως κιθάρα, βιολί, τρομπέτα και συνήθως μια φυσαρμόνικα να παίζει από το βάθος... πολύ βάθος.

Η ταινία που προανέφερα έχει ως soundtrack το "Ecstasy of Gold". Το τραγούδι αυτό, δεν γίνεται να μη σου δημιουργήσει ρίγη στο σώμα και να μη σου σηκωθούν οι τρίχες στο σβέρκο όταν το ακούς. Δε γίνεται να μη φανταστείς τον εαυτό σου στη θέση του "κακού" ή του "καλού", που ετοιμάζεται να αφήσει το μολύβι να μιλήσει... γιατί κανένας από τους ήρωες δεν τα πάει καλά στα λόγια. Το εξάσφαιρό του όμως μπορεί. Έτσι και το τραγούδι αυτό περιμένει υπομονετικά στη θήκη του, καλολαδομένο, οπλισμένο μέχρι την ύστατη στιγμή του πυροβολισμού.

Για μια ακόμη φορά, αποτελεί πρωτόγνωρο συναίσθημα η διασκευή του σε metal από τους... Metallica οι οποίοι μάλιστα, το χρησιμοποιούν πάρα πολλά χρόνια τώρα σαν εισαγωγικό τραγούδι για τις συναυλίες τους. Όπως πάντα παρακάτω σας παραθέτω στο original και στη διασκευή αντίστοιχα.

Για να βλέπω τους αντίχειρες να σηκώνουν τον κόκορα στο περίστροφο...

http://www.youtube.com/watch?v=ZNGe7iK1O-4&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=Zm7EeuWnc-8&feature=related

Πυροβασία 1208 ελληνικών αισθήσεων

Έχεται ακούσει ποτέ δημοτικά ελληνικά τραγούδια, μπλεγμένα με ρυθμικό μπάσο, electro efe, ρήμες και παραδοσιακά μουσικά όργανα να συνδυάζονται χωρίς να είναι κιτς; Εγώ ήμουν τυχερός και άκουσα ένα τέτοιο τραγούδι και μπορώ να πω ότι τα συνδυάζει όλα με τον καλύτερο τρόπο.

Το απίστευτο αυτό μουσικό αποτέλεσμα έρχεται από τους "Παλίρροια" και το τραγούδι λέγεται "Πυροβασία 1208". Η μουσική του συγκροτήματος αυτού έρχεται να μου θυμίσει την καλή πλευρά των δημοτικών τραγουδιών της Ελλάδας, το παραδοσιακό κομμάτι που έχει χαθεί μέσα από τις μουσικές αηδίες του αιώνα. Μπουζουκόβιοι (νεοσκυλάδες νέας γενιάς) άσχετοι και χαζογκομενάκια που δείχνουν το βρακί τους πάνω στις μπάρες μας έχουν κατακλύσει και άντε να βγούμε από αυτό το βούρκο.

Το βαρκάκι που μας ξαναδείχνει το δρόμο στο παραδοσιακό τραγούδι, με νόημα στους στίχους και πάθος στις νότες του κλαρίνου και του βιολιού, λέγεται "Παλίρροια". Παρακάτω είναι το link για τη σελίδα τους στο myspace. Για μια ακόμη φορά κάντε τον κόπο και υπενθυμίστε στα ωραία σας αυτάκια τους γλυκούς ήχους της πανέμορφης αυτής χώρας.

http://www.myspace.com/palyrria

Οι μουσικοί των Tuareg

Tinariwen είναι το όνομά τους και ούτε αυτούς τους ήξερα. Διάβασα σχετικά για αυτή τη μπάντα στο περιοδικό "Υποβρύχιο" πρόσφατα. Oι Tinariwen αποτέλεσαν μεγάλη έμπνευση για το μέλος των gorilaz και blur, Damon Albarn. Ακούγοντας μερικά κομμάτια τους δεν αργεί να έρθει η άμεση σχεδόν ταύτηση των δύο γκρουπ.

Ανάμεσα στην Αλγερία, το Μάλι και τον Νίγηρα παίζουν χωρίς φόβο οι δαίμονες της ερήμου. Ανήκουν στην περήφανη φυλή των Tuareg και για αυτό το λόγο τους κυνηγούν επί μονίμου βάσεως. Κάθε χρόνο, στα σύνορα των τριών χωρών, γίνεται ένα φεστιβάλ λίγο πριν την αλλαγή του νέου έτους και οι Tinariwen είναι οι headliners.

Στα τραγούδια τους λένε για τη ζωή της φυλής τους, τα εμπόδια με τους "γείτονες" και την έρημο που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους. Η μουσική τους έχει στοιχεία από όλη τη βόρεια Αφρική και αυτό που τους έκανε να την κάνουν ξεχωριστή, είναι οι ηλεκτρικές τους κιθάρες.

Έχουν κάνει εμφανίσεις παντού στον κόσμο και το περιοδικό "Billboard" τους βράβευσε ως την καλύτερη μπάντα για το 2008. Πλέον στην έρημο δεν παίζουν μόνο ακουστικά όργανα...

http://www.youtube.com/watch?v=WcqlOq1cjjc

Η Αφρική παίζει ταξιδιωτικά blues

Ali Farka Toure. Αν κάποιος παίζει Αφρικάνικα blues, τότε είναι αυτός. Δεν είχα ξανακούσει ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν γίνεται να μην παραδεχτείς, ότι όταν ακούς αυτή τη μουσική που παίζει ο Ali, έρχεσαι πιο κοντά από ποτέ στο γνήσιο blues. Τίποτα σύνθετο, μια απλή μελωδία που επαναλαμβάνεται συνέχεια λές και έχει "κολήσει η βελόνα".

Άμα σκεφθείς τον εαυτό σου μέσα σε ένα αυτοκίνητο ή πάνω σε μια μηχανή, ταξιδεύοντας από τη μια πόλη της Αφρικής στην άλλη, έρχεται να δικαιολογηθεί και η επανάληψη της κάθε μουσικής φράσης. Όπως και το τοπίο, έτσι και οι μουσικές νότες του Toure, επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά και γίνονται μεθυστικές, σχεδόν ψυχεδελικές.

Μια από τις μεγάλες συνεργασίες που έκανε σε αυτό το κομμάτι ήταν με τον Diabate Toumani, όπου και 6 μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου ο Ali Farka Toure μας άφησε τη μουσική του σαν κληρονομιά.

Είμαι σίγουρος ότι αν ακούσετε τραγούδια του δεν θα σας αρέσουν γιατί είναι μονότονα. Για μια ακόμη φορά θα σας προτρέψω να μην ακούσετε τη μουσική του όπως ακούτε όλες τις άλλες. Αφεθείτε στο μοναδικό μουσικό ταξίδι που θα σας προσφέρει και φανταστείτε μια κάμερα να τραβάει κοντινό σας πλάνο, σαν να συμμετέχετε σε ταινία, ενώ δίπλα από το πρόσωπό σας θα περνά όλη η Αφρική.

http://www.youtube.com/watch?v=WV_4L9Qdl1A

Ο Μανώλης Χιώτης και ο Jimi Hendrix

Απίστευτος τίτλος θα μου πείτε. Που "κολάει" ο Μανώλης Χιώτης με τον Jimi Henrix; Κι όμως όταν το 1965 εγκωμιάζανε τον Henrix για το πόσο καλός κιθαρίστας είναι, εκείνος απαντούσε: "Κάτσε να ακούσεις έναν έλληνα που παίζει εδώ κοντά και ξανακάνε μου την ίδια ερώτηση".

Σύμφωνα με τη Μαίρη Λίντα, την τότε τραγουδίστρια που τον συνόδευε, όταν παίζανε μουσική στα club της Αμερικής τους επισκεπτόταν πολύ συχνά ο Hendrix. Πάντα καθόταν κοντά στο πάλκο ώστε να ξεχωρίζει καλύτερα τα πατήματα του Χιώτη πάνω στο μπουζούκι. Δεν πίστευε ότι ένας άνθρωπος μπορούσε να έχει αυτή την εκπληκτική ταχύτητα αλλά και απίστευτη μελωδικότητα σε ένα ακουστικό όργανο. Ο Χιώτης μιλούσε μαζί του πάντα όταν επισκεπτόταν το club καθώς θέλανε να ανταλλάξουνε απόψεις για τα πατήματα πάνω στις χορδές.

Όπως ο Steve Vai πρόσθεσε και 7η χορδή στην ηλεκτρική κιθάρα γιατί δεν τον έφταναν οι 6, έτσι και ο Μανώλης Χιώτης πρόσθεσε την 4η χορδή στο μπουζούκι για τον ίδιο λόγο. Επίσης, λόγω του πολύ κόσμου στο μαγαζί, άρχισε να μην ακούγεται το μπουζούκι μέχρι τους πίσω θαμώνες, έτσι πρώτος κατασκεύασε ένα χειροποίητο ηλεκτρικό μπουζούκι.

Πιτσιρικάς άκουγα τον Χιώτη και δεν μου άρεσε το "τσαχπίνικο" παίξιμο, η τότε "ελαφρότητα" και τα γρήγορα τραγούδια του. Δεν ταίριαζε ανάμεσα σε όλους τους υπόλοιπους "λαϊκούς". Όμως, ακούγοντας τώρα, πιο ώριμος, δεν μπορώ να βρω αντάξιο εκτελεστή σε ταχύτητα και πειραματισμούς. Αν ακούσεις προσεκτικά τι μπάσο παίζει πίσω από το "Λαός και Κολωνάκι" θα διαπιστώσεις ότι παίζει 100% jazz - swing, όπως επίσης και ότι αντί για πλήκτρα πολλές φορές έχει τρομπέτες και άλλα πνευστά. Πειραματισμοί τέτοιοι δεν γίνονται ούτε σήμερα διότι είναι πολύ δύσκολο να δέσεις όλα αυτά τα "παράταιρα" μουσικά όργανα.

Αν κάποιος, κατά τη γνώμη μου, λαϊκός μπουζουξής πρέπει να θεωρηθεί ως ο πρώτος εναλλακτικός μεταλλάς που αντί για ταξίμια έπαιζε σόλο, αυτός είναι ο Μανώλης Χιώτης. Τραβηγμένο? Για δείτε το σχετικό βίντεο με τη διασκευή του "Περασμένες μου αγάπες" από metal μπάντα.

http://www.youtube.com/watch?v=ouqa3zRV0gI&feature=related

Απλά απίστευτος.